1 Kaj la popolo kaj iliaj edzinoj komencis forte krii kontraŭ
siaj fratoj, la Judoj. 2 Estis tiaj, kiuj parolis: Estas multe da
ni kaj da niaj filoj kaj filinoj; ni prenu al ni grenon kaj
manĝu, por ke ni vivu. 3 Aliaj parolis: Niajn kampojn, niajn
vinberĝardenojn, kaj niajn domojn ni donas proprunte, por ke ni
akiru grenon kontraŭ malsato. 4 Aliaj parolis: Ni pruntas monon
por impostoj por la reĝo, donante garantiaĵe niajn kampojn kaj
vinberĝardenojn; 5 sed kiel la korpo de niaj fratoj, tia estas
nia korpo, kiel iliaj infanoj, tiaj estas niaj infanoj; tamen jen
ni devas humile servigi niajn filojn kaj niajn filinojn, kaj el
niaj filinoj kelkaj jam estas humiligitaj. Ni ne havas forton en
niaj manoj, kaj niaj kampoj kaj vinberĝardenoj apartenas al
aliaj. 6 Kaj tio forte min ĉagrenis, kiam mi aŭdis ilian kriadon
kaj tiujn vortojn. 7 Sed mia koro donis al mi konsilon, kaj mi
faris severan riproĉon al la eminentuloj kaj al la estroj, kaj
diris al ili: Vi prenas procentegon de viaj fratoj! Kaj mi
kunvokis kontraŭ ili grandan kunvenon. 8 Kaj mi diris al ili: Ni
elaĉetis niajn fratojn, la Judojn, kiuj estis venditaj al la
nacioj, kiom ni povis; dume vi volas vendi viajn fratojn, kaj ili
estas vendataj al ni! Ili silentis kaj trovis nenion por
respondi. 9 Kaj mi diris: Ne bona estas tio, kion vi faras. Ĉu vi
ne devas konduti kun timo antaŭ nia Dio, por eviti malhonoron de
la flanko de la nacioj, niaj malamikoj? 10 Ankaŭ mi kaj miaj
fratoj kaj miaj junuloj donis al ili prunte monon kaj grenon; ni
malŝuldigu al ili tiun ŝuldon. 11 Redonu do al ili hodiaŭ iliajn
kampojn, vinberĝardenojn, olivĝardenojn, kaj domojn, kaj la
procenton pro la mono, la greno, la mosto, kaj la oleo, kiujn vi
pruntis al ili. 12 Kaj ili diris: Ni redonos, kaj ni ne postulos
de ili; ni agos tiel, kiel vi diras. Kaj mi alvokis la pastrojn,
kaj mi prenis de ili ĵuron, ke ili tiel agos. 13 Kaj mi elskuis
mian baskon, kaj diris: Tiele Dio elskuu el lia domo kaj el lia
akiritaĵo ĉiun homon, kiu ne plenumos tiun vorton; tiele li estu
elskuita kaj senhava. Kaj la tuta komunumo diris: Amen; kaj oni
gloris la Eternulon. Kaj la popolo agis tiele.
14 Krom tio, de
post la tago, kiam al mi estis ordonite esti ilia regionestro en
la Juda lando, de la dudeka jaro ĝis la tridek-dua jaro de la
reĝo Artaĥŝast, en la daŭro de dek du jaroj, mi kun miaj fratoj
ne manĝis la panon de regionestro. 15 La antaŭaj regionestroj,
kiuj estis antaŭ mi, ŝarĝadis la popolon, kaj prenadis de ili
panon kaj vinon, krom kvardek sikloj da arĝento; eĉ iliaj junuloj
regis super la popolo. Sed mi ne agis tiel, pro timo antaŭ Dio.
16 Mi partoprenis ankaŭ en la laborado ĉe tiu murego; kaj kampon
ni ne aĉetis; kaj ĉiuj miaj junuloj kolektiĝadis tie al la
laboro. 17 Ĉe mia tablo estadis po cent kvindek homoj da Judoj
kaj estroj, kaj ankaŭ da tiuj, kiuj venis al ni el la nacioj,
kiuj estas ĉirkaŭ ni. 18 Preparataj estis por unu tago: unu bovo,
ses plej bonaj ŝafoj, kaj ankaŭ birdoj estis preparataj ĉe mi;
kaj en la daŭro de dek tagoj estis uzata tre multe da vino.
Malgraŭ tio mi ne postulis panon de regionestro, ĉar la popolo
estis ŝarĝita de malfacila laboro. 19 Rememoru pri mi al bono, ho
mia Dio, ĉion, kion mi faris por ĉi tiu popolo.