1 Naaman, la militestro de la reĝo de Sirio, estis granda homo
antaŭ sia sinjoro kaj tre estimata, ĉar per li la Eternulo donis
venkon al Sirio. Tiu homo estis forta militisto, sed leprulo. 2
La Sirianoj unu fojon eliris taĉmente kaj kaptis el la Izraela
lando malgrandan knabinon, kaj ŝi fariĝis servantino de la edzino
de Naaman. 3 Kaj ŝi diris al sia sinjorino: Ho, se mia sinjoro
estus ĉe la profeto, kiu loĝas en Samario! tiu forigus de li la
lepron. 4 Kaj iu iris kaj rakontis al sia sinjoro, dirante: Tiel
kaj tiel diris la knabino, kiu estas el la lando Izraela. 5 Kaj
la reĝo de Sirio diris: Iru, kaj mi sendos leteron al la reĝo de
Izrael. Kaj li iris, kaj li prenis kun si dek kikarojn da arĝento
kaj ses mil siklojn da oro kaj dek kompletojn da vestoj. 6 Kaj li
alportis al la reĝo de Izrael la leteron, en kiu estis skribite:
Kune kun ĉi tiu letero mi sendas al vi mian servanton Naaman, por
ke vi liberigu lin de lia lepro. 7 Kiam la reĝo de Izrael
tralegis la leteron, li disŝiris siajn vestojn, kaj diris: Ĉu mi
estas Dio, por mortigi kaj vivigi, ke tiu sendas al mi, por ke mi
liberigu homon de lia lepro? nun sciu kaj vidu, ke li serĉas
pretekston kontraŭ mi. 8 Kiam Eliŝa, la homo de Dio, aŭdis, ke la
reĝo de Izrael disŝiris siajn vestojn, li sendis al la reĝo, por
diri: Kial vi disŝiris viajn vestojn? li venu al mi, kaj li
ekscios, ke ekzistas profeto en Izrael. 9 Kaj venis Naaman kun
siaj ĉevaloj kaj ĉaroj, kaj haltis ĉe la pordo de la domo de
Eliŝa. 10 Kaj Eliŝa sendis al li senditon, por diri: Iru kaj lavu
vin sep fojojn en Jordan, kaj renoviĝos via korpo kaj vi fariĝos
pura. 11 Tiam Naaman ekkoleris kaj foriris, kaj diris: Jen mi
pensis, ke li eliros kaj stariĝos, kaj alvokos la nomon de la
Eternulo, sia Dio, kaj metos sian manon sur la lokon kaj forigos
la lepron. 12 Ĉu Amana kaj Parpar, la riveroj de Damasko, ne
estas pli bonaj, ol ĉiuj akvoj de Izrael? ĉu mi ne povas lavi min
en ili kaj fariĝi pura? Kaj li forturnis sin kaj foriris kun
kolero.
13 Sed liaj servantoj aliris, kaj ekparolis al li, kaj
diris: Nia patro! se ion grandan la profeto ordonus al vi, ĉu vi
tion ne farus? des pli, se li diris al vi: Lavu vin, kaj vi estos
pura! 14 Kaj li iris kaj enakvigis sin en Jordan sep fojojn,
konforme al la vorto de la homo de Dio; kaj lia korpo renoviĝis
kiel la korpo de malgranda infano, kaj li fariĝis pura. 15 Kaj li
revenis al la homo de Dio, li kaj lia tuta akompanantaro, kaj li
venis kaj stariĝis antaŭ li, kaj diris: Nun mi eksciis, ke sur la
tuta tero ne ekzistas Dio krom ĉe Izrael; prenu do nun donacon de
via servanto. 16 Sed tiu diris: Kiel vivas la Eternulo, antaŭ kiu
mi staras, mi ne prenos. Li insistis ĉe li, ke li prenu, sed tiu
ne volis. 17 Tiam Naaman diris: Se ne, tiam mi petas, oni donu al
via servanto tiom da tero, kiom povas porti paro da muloj; ĉar
via servanto ne alportados plu bruloferojn nek buĉoferojn al
aliaj dioj krom la Eternulo. 18 Nur en jena afero la Eternulo
pardonu vian servanton: kiam mia sinjoro iros en la templon de
Rimon, por tie adorkliniĝi, kaj li apogos sin sur mia brako kaj
mi adorkliniĝos en la templo de Rimon, tiam la Eternulo pardonu
vian servanton pri tiu afero. 19 Tiu diris al li: Iru en paco.
Kaj kiam li foriris de li certan spacon da tero,
20 Geĥazi, la
junulo de Eliŝa, de la homo de Dio, diris al si: Jen mia sinjoro
domaĝis la Sirianon Naaman, kaj ne prenis el lia mano tion, kion
tiu alportis; kiel vivas la Eternulo, mi kuros post li kaj prenos
ion de li. 21 Kaj Geĥazi postkuris Naamanon. Kiam Naaman vidis,
ke li kuras post li, li desaltis de la ĉaro renkonte al li, kaj
diris: Ĉu la farto estas bona? 22 Tiu respondis: Bona; mia
sinjoro sendis min, por diri: Jen nun venis al mi de la monto de
Efraim du junuloj el la profetidoj; donu por ili, mi petas,
kikaron da arĝento kaj du kompletojn da vestoj. 23 Kaj Naaman
diris: Pli bone prenu du kikarojn. Kaj li insistis ĉe li, kaj
ligis du kikarojn da arĝento en du paketoj kaj du kompletojn da
vestoj kaj donis al siaj du junuloj, kaj ili portis antaŭ li. 24
Kiam li venis al la monteto, li prenis el iliaj manoj kaj kaŝis
en la domo. Kaj li forliberigis la homojn, kaj ili foriris. 25
Kiam li venis kaj aperis antaŭ sia sinjoro, Eliŝa diris al li: De
kie vi venas, Geĥazi? Ĉi tiu respondis: Via servanto nenien iris.
26 Sed tiu diris al li: Mia koro ne forestis, kiam la homo
returnis sin de sia ĉaro renkonte al vi. Ĉu nun estas la tempo,
por preni arĝenton aŭ preni vestojn aŭ olivarbojn,
vinberĝardenojn, ŝafojn, bovojn, sklavojn, aŭ sklavinojn? 27 La
lepro de Naaman aliĝu do al vi kaj al via idaro por eterne. Kaj
tiu foriris de li, leprokovrita kiel neĝo.